Hoe doe je dat toch?
Het is alweer even geleden dat ik het hele avondritueel in ons gezin met één hand afwerkte. De baby wilde namelijk vanaf het eind van de middag alleen nog maar op de arm of aan de borst. Maar met één hand lukte het om tegen etenstijd boterhammen te smeren en nog net wat rauwkost klaar te maken voor de oudere twee kids, om daarna een opstandige peuter zijn tanden te poetsen en kleren klaar te leggen voor een kleuter met een flinke eigen wil.
Mijn man draaide wisselende diensten en veel avonden stond ik er alleen voor. In huis was het rommelig, ik miste andere moeders om ervaringen te delen en voor mijn gevoel rommelde ik maar een beetje aan. Over het algemeen was ik eigenlijk gewoon niet tevreden. Als het eens ter sprake kwam, probeerden mensen dat gevoel goedbedoeld te sussen: "ach joh, je zit in de kleine kinderen, jouw tijd komt nog wel".
Raar eigenlijk. Alsof het hebben van kleine kinderen een soort vonnis is. Een legitimatie om moe te zijn, plezier te missen, maar aan te modderen, druk te zijn, tijd tekort te komen, continu achter de feiten aan te lopen, enzovoort!